Ooit was ik een meisje van 15. Met een beginnende interesse voor jongens en een voorliefde voor romantische dansfilms waarin opposites atract en er altijd een happy ending is. “Grease”, “Saturday Night Fever” en “Flashdance” hadden geen geheimen meer voor mij. Die films had ik ontdekt tijdens namiddagse herhalingen op ‘den BRT’, want we leefden toen in een tijd waarin nog geen kat had gehoord van video’s, dvd’s, laat staan YouTube of Netflix.
En toen kwam “Dirty Dancing” … Midden in mijn eerste serieuze opstoot van hormonen zat ik in een cinemazaal te zwijmelen bij het zien van dat romantische verhaal met opzwepende dansen en goed uitziende hoofdpersonages. Man, die Patrick Swayze had mij ook dansles mogen geven! De gevolgen voor Baby – tot over haar oren verliefd en een nacht doorbrengen bij de object of her affection – waren op dat moment behoorlijk vreemd voor mij, maar op een of andere manier zoomde ik daar niet op in. Het was vooral de romantiek en de muziek die het ‘m deden. Niet verwonderlijk dus dat ik een paar weken later een cursus “Dirty Dancing”-danslessen ging volgen. Mijn partner? Een vriendinnetje uit mijn klas, die toen net zo gebeten was door de “Dirty Dancing”-microbe als ik. Samen leerden we dé dans uit de film, het finalenummer “I’ve had the time of my life” van Jennifer Warnes en Bill Medley. Ik ken dat nummer tot op de dag van vandaag nog steeds glad van buiten, de pasjes gaan eerlijk gezegd wat stroever. En voor wie zich afvraagt wat we met de fameuze ‘lift’ deden: ik was Baby en mijn vriendin Johnny, dus ik moest de lucht in … Doodsangsten heb ik uitgestaan. Maar alles voor de kunst … én “Dirty Dancing”, hé!
Ik sprong dan ook een gat in de lucht (zoiets als hierboven) toen ik de uitnodiging van de musicalpremière van “Dirty Dancing – The Classic Story on Stage” in mijn bus kreeg, vergezeld van een paar coole accessoires. Ik meteen die Dirty Dancer-pet op natuurlijk. Het was pas toen mijn oudste dochter een paar dagen later met diezelfde pet op liep en me vroeg wat “dirty” eigenlijk betekende, dat ik me realiseerde dat volwassenen toch nog zo hun geheimpjes hebben … Ik heb het zo ‘proper’ mogelijk uitgelegd, in de hoop dat ze nog een tijdje van het “Dirty Dancing”-circuit weg blijft …
Hetzelfde gevoel bekroop me terwijl ik enthousiast liedjes zat mee te kwelen – sorry aan de mensen die rondom mij zaten – in de goed gevulde theaterzaal van het Casino Kursaal in Oostende. Aan de ene kant de trip down memory lane en het opnieuw beleven van die Romantische Roes, aan de andere kant het besef dat ik twee dochters heb die binnen een aantal jaar dezelfde “romantische” toer zullen willen op gaan. Wat moeten mijn ouders wanhopig geweest zijn toen die eerste verliefde jongen – mét “mobilette” – voor mij aan de voordeur stond …
Maar los van die innerlijke zielenroerselen was het een fantastische avond. Die heerlijke soundtrack, de onmisbare oneliners – “Nobody puts Baby in a corner!” – en een knap staaltje kunst-, vlieg- en heupwiegwerk van de dansers, het geheel zorgde voor een memorabel avondje uit met mijn wederhelft, die mijn onstuitbaar enthousiasme met de glimlach doorstond.
Kers op de taart was een klein gesprekje dat ik had met de Patrick Swayze van dienst, Lewis Griffiths, gefilmd door de cameraploeg van het Casino Kursaal. Ik zou eigenlijk puur voor het beeld een selfie met hem nemen, maar al gauw hadden we het over de show, de hak van zijn tegenspeelster die net onder zijn oog een grote snee achterliet, z’n blote achterwerk dat bijna voor een staande ovatie zorgde bij het vrouwelijk publiek, en het toch wel geslaagde begin van hun tournee. Zelfs al had ik het gewild, ik kon het niet tegenhouden. Mijn jobs bij “De Rode Loper” en “Voor de show” hebben duidelijk sporen achtergelaten … :-)
Bij deze dus. En showbizz-adepten, opgelet! La Katja die interviewt, dat is ook een trip down memory lane … :-)
Ook dirty kriebels gekregen? Je kan nog tot en met 7 augustus gaan kijken in het Kursaal in Oostende, daarna verlaat de show ons land!
Geef een reactie