Daar gaan we weer: Feestjes en Cadeaus zullen de komende weken ons leven bepalen. Eén goeie raad: als je al iets in de pap te brokken hebt over de maand waarin je een kind op de wereld zet, ga dan zeker niet voor de maand november. Ik heb mijn oudste dochter namelijk “geworpen” (een term van mijn dierbare collega Herman Van Molle) op 15 november, en dat is me al letterlijk duur te staan gekomen. Na een paar jaar – als je kleuter het eenvoudig plezier van papier openscheuren overstijgt en opeens verandert in een hebberig monstertje dat altijd maar meer en vooral nieuw speelgoed wil – was het me al duidelijk geworden dat ik één langerekte periode van feest én cadeaus heb gecreëerd: te beginnen met haar verjaardag, over Sinterklaas en Kerst tot aan Nieuwjaar. Wat een gruwel!
De voorbije jaren verliepen volgens hetzelfde stramien: tijdens elk reclameblok waarin ook maar een glimp van speelgoed op te vangen was, veerde Manou recht, sprong als een bezetene op en neer en riep “dat wil ik ook, dat wil ik ook!”. Omdat ze dat sinds haar tweede levensjaar al zo’n vijfduizenddriehonderdvijfenzeventig keer gedaan had, keek ik er al niet meer van op. Ik bleef stoïcijns kalm en zei op geruststellende toon: “Ja hoor, mama heeft het gezien.” Dat naar aanleiding van een klein akkefietje, waarbij ik te laat bij het televisiescherm arriveerde en de reclame in kwestie dus niet had gezien, waardoor Manou hartverscheurend begon te wenen omdat ik nu niet wist wat ze precies wou … Ja, mijn kind was en is nog steeds een pietjeprecies. Steek het maar op die appel en die boom …
Ondertussen is ze gelukkig wel wat gematigder geworden. (In het gillen voor de televisie, niet in het graag krijgen van zoveel mogelijk cadeaus.) En met de komst van een zus en een broer is ze ook veel slimmer geworden. Niet teveel de aandacht trekken is de boodschap. Gewoon in alle stilte een lijstje (noem het gerust Een Lijst) maken, en dat dan op gepaste tijde in mama haar handtas moffelen. Of in haar bed leggen. Cadeautje, mama … een lijst met De Meest Noodzakelijke Hebbedingen Van Dit Moment!
Eventjes was er Hoop. Een aantal weken geleden vroeg Manou me langs haar neus weg: “Sinterklaas, die bestaat toch niet hé?” Nu ben ik echt geen fan van liegen tegen mijn kinderen – ze hebben dat toch altijd meteen door – maar vermits haar drie jaar jongere zus naast haar zat, ging ik toch voor een redelijk koel: “Oh jawel hoor, maar zullen we het er thuis misschien verder over hebben?” Gelukkig detecteerden haar voelsprieten de gevaarlijke combinatie van Waarschuwende Stem en Kogelschietende Ogen, en dus zweeg ze. Maar een paar dagen later was het dan toch zover: de Grote Revelatie Over Sinterklaas. Ik vond het best wel een beetje triest. Afscheid van een tijdperk. Maar wat dan wel weer leuk was, was de verbazing in haar stem toen ze zich luidop afvroeg of wij dan al die cadeaus gekòcht hadden. Er kwam nog net geen WAW aan te pas …
Maar als ik al enige hoop koesterde dat haar nieuwe kennis over die Goedheilig Man zou leiden tot een kleiner verlanglijstje, dan zat ik goed fout. Ze vindt het nu des te leuker dat zij Het Geheim kent, en haar broer en zus nog niet. En het zou toch opvallen, als Sinterklaas nu ineens minder of niet meer zou komen, hé mama? Euh … we gaan dus nog wel een tijdje door met die cadeaus …
Geef een reactie